sors

De Viccionari
Potser volíeu: Sors


Català
[modifica]

Nom[modifica]

sors f. pl.

  1. forma plural de sor


Català antic
[modifica]

Nom[modifica]

sors f. pl.

  1. forma plural de sor


Llatí
[modifica]

  • Pronúncia(i): /sɔrs/
  • Etimologia: Del protoindoeuropeu *ser4- («aplegar»).

Nom[modifica]

sors f. ‎(genitiu sortis)

  1. tirada de daus, sorteig
    Sempronius cui ea provincia sorti evenit. — «Semproni, que ha aconseguit aquesta província per sorteig»
  2. bola de loteria
    Ponere sortes in sitellam. — «Ficar les boles a la cistella.»
  3. sort, destí
    Ferrea sors vitae difficilisque premit. — «El destí dur i inflexible m'aclapara.»
  4. part, premi d'un sorteig
    Litterae allatae sunt Q. Minuci a Pisis : comitia suae sortis esse. — «Ha arribat la carta en què Q. Minucus escrita des de Pisa, dient que li ha tocat en sort presidir els comicis.»
  5. tipus, mena, condició
    Homines ultimae sortis — «Homes de condició molt humil.»

Declinació[modifica]

3a declinació -, -is (tema i)
Cas Singular Plural
Nominatiu sors sortēs
Vocatiu sors sortēs
Acusatiu sortem sortēs
Genitiu sortis sortium
Datiu sortī sortibus
Ablatiu sorte sortibus


Vegeu també[modifica]

  • Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959, p.911