Vés al contingut

tendo

De Viccionari
Potser volíeu: tendó

Llatí

[modifica]
  • Pronúncia(i): /ˈtɛn.dɔ/
  • Etimologia: Verb: de l'arrel protoindoeuropea *ten- («estirar, desplegar»). Nom: neologisme creat des del verb en llatí clàssic i prenent com a paral·lel per a la seva declinació el terme en grec antic τένοντας (ténontas).

Verb

[modifica]

tendō (1a present?), tendis (2a present), tendere (infinitiu), tetendī (perfet), tentum (supí)

  1. estendre, desplegar
    Praetorium tendere.
    Muntar la tenda del pretor.
  2. estirar, allargar
    Tendere manum ad caelum.
    Estirar les mans cap al cel.
  3. posar, col·locar
    Tendere insidias aliqui.
    Posar paranys a algú.
  4. oferir
    Ad legatos supplices manus tendunt.
    Van oferir als legats les seves mans suplicants.
  5. adreçar, tendir
    Tendere cursum...
    La ruta tendia vers...
    Tendere ad dominum iter.
    Adreçar-se al seu amo.
  6. tendir, tenir com a objectiu
    Captae civitati leges imponere tendent.
    Tenen com a objectiu imposar les lleis en les ciutats capturades.

Derivats

[modifica]

tendo m. (genitiu tendinis)

  1. (Terminologia Anatomica) tendó

Declinació

[modifica]
3a declinació -, -is (tema cons.)
Cas Singular Plural
Nominatiu tendo tendinēs
Vocatiu tendo tendinēs
Acusatiu tendinem tendinēs
Genitiu tendinis tendinum
Datiu tendinī tendinibus
Ablatiu tendine tendinibus


Vegeu també

[modifica]
  • Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 p.1065-1066