gens

De Viccionari
Potser volíeu: Gens


Català
[modifica]

  • Pronúncia(i): oriental /ˈʒens/, occidental /ˈd͡ʒens/
  • Rimes: -ens
  • Homòfon: gents
  • Etimologia: Del llatí gěnus ‎(«gènere, mena»), segle XII, amb caràcter adverbial per l’ús reforçat en frases negatives amb el sentit «de cap mena».

Adverbi[modifica]

gens

  1. Absència de quantitat respecte d'una totalitat anterior.
    No n'hi ha gens. No queda gens de sucre.
  2. (interrogatiu, condicional) Quantitat mínima d'una suposició.
    Si fa gens de fred, et posaràs malalt. Et queda gens de sal?

Notes[modifica]

Aplicat a un substantiu va seguit sempre de la preposició de.

Compostos i expressions[modifica]

Relacionats[modifica]

  • cap (coses comptables)

Traduccions[modifica]

Nom[modifica]

gens m. pl.

  1. forma plural de gen

Vegeu també[modifica]


Francès
[modifica]

  • Pronúncia: /ʒɑ̃/

Nom[modifica]

gens m. f. ‎(plurale tantum)

  1. gent


Llatí
[modifica]

  • Pronúncia(i): /ɡɛns/
  • Etimologia: De l'arrel protoindoeuropea ǵenh₁- («enerar»)

Nom[modifica]

gēns f. ‎(genitiu gentis)

  1. família
  2. tribu, clan

Declinació[modifica]

3a declinació -, -is (tema i)
Cas Singular Plural
Nominatiu gēns gentēs
Vocatiu gēns gentēs
Acusatiu gentem gentēs
Genitiu gentis gentium
Datiu gentī gentibus
Ablatiu gente gentibus


Derivats[modifica]