δίκη

Grec antic

• Pronúncia: /dí.kɛː/ (àtic, s.V aC), /ˈði.ki/ (àtic, s.IV dC)
• Etimologia: Del protoindoeuropeu *deyḱ- ‎(«assenyalar, mostrar»).

Nom

δίκη ‎(díkē) f. ‎(genitiu δῐ́κης)

1. costum
2. llei, dret, ordre
3. justícia
4. judici
5. sentència, càstig

Derivats

ἄδικος ‎(ádikos) δικάζω ‎(dikázō) δίκαιος ‎(díkaios) Ᾰ̓ρχέδῐκος ‎(Arkhédikos) Δικαίαρχος ‎(Dikaíarkhos)

Εὐρῠδίκη ‎(Eyrydíkē) Χαλκιδική ‎(Khalkidikḗ) ἔκδικος ‎(ékdikos) Ἀγνοδίκη ‎(Agnodíkē) Ἀρχεδίκη ‎(Arkhedíkē)

Vegeu també

• Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 p.188-189