brunir

De Viccionari


Català
[modifica]

Oriental:  /bɾuˈni/
Occidental:  nord-occidental /bɾuˈni/, valencià /bɾuˈniɾ/

Verb[modifica]

brunir trans., intr.

  1. (transitiu, antic, alguerès) brunyir
  2. (intransitiu, mallorquí) brunzir, brunyir

Conjugació[modifica]

Miscel·lània[modifica]

  • Síl·labes: bru·nir (2)

Vegeu també[modifica]


Francès
[modifica]

  • Pronúncia: /bʁyˈniʁ/
  • Etimologia: De brun.

Verb[modifica]

brunir

  1. embrunir
  2. brunyir


Occità antic
[modifica]

  • Etimologia: Del fràncic *brunjan ‎(«prendre el color del bronze»).

Nom[modifica]

brunir

  1. embrunir
  2. brunyir