recto

De Viccionari


Català
[modifica]

  • Pronúncia(i): (cultisme) /ˈrek.to/
  • Etimologia: Del llatí folio recto ‎(literalment «full dret»).

Nom[modifica]

recto m. ‎(plural rectos)

  1. (llatinisme) Costat frontal d'un full de paper.

Sinònims[modifica]

Antònims[modifica]

Miscel·lània[modifica]

Vegeu també[modifica]


Castellà
[modifica]

Peninsular: /ˈrek.to/
Americà: alt /ˈrek.t(o)/, baix /ˈrek.to/

Adjectiu[modifica]

recto m. ‎(femení recta, plural masculí rectos, plural femení rectas)

  1. recte (sense corbes)
  2. recte, estricte
  3. (matemàtiques, dit d'un angle) recte (de 90º)

Sinònims[modifica]

Antònims[modifica]

Derivats[modifica]

Relacionats[modifica]

Nom[modifica]

recto m. ‎(plural rectos)

  1. recte

Holònims[modifica]

Derivats[modifica]

Verb[modifica]

recto

  1. primera persona del singular (yo) del present d’indicatiu del verb rectar

Miscel·lània[modifica]

Vegeu també[modifica]

  • Per a més informació vegeu l'entrada al Diccionario de la lengua española (23a edició, Madrid: 2014) sobre recto


Llatí
[modifica]

  • Pronúncia(i): /ˈreːk.toː/, /ˈrɛk.toː/

Adjectiu[modifica]

rēctō

  1. datiu masculí singular de rēctus
  2. datiu neutre singular de rēctus
  3. ablatiu masculí singular de rēctus
  4. ablatiu neutre singular de rēctus

Nom[modifica]

rectō

  1. datiu singular de rectum
  2. ablatiu singular de rectum

Vegeu també[modifica]