veritas

Llatí

• Pronúncia⁽ⁱ⁾: /ˈweː.rɪ.taːs/
• Etimologia: De vērus i el sufix -itas.

Nom

vēritās f. ‎(genitiu vēritātis)

1. veritat

   «Noli foras ire, in teipsum redi; in interiore homine habitat veritas; et si tuam naturam mutabilem inveneris, transcende et teipsum»

   No surtis, sinó més aviat torna a tu mateix; la veritat habita a l'interior de la persona; i si trobes que la teva natura és canviant, aprofundeix fins a trobar-la.

Declinació

3a declinació -, -is (tema cons.)

Cas	Singular	Plural
Nominatiu	vēritās	vēritātēs
Vocatiu	vēritās	vēritātēs
Acusatiu	vēritātem	vēritātēs
Genitiu	vēritātis	vēritātum
Datiu	vēritātī	vēritātibus
Ablatiu	vēritāte	vēritātibus

Antònims

• falsitās