imperatiu
Català[modifica]
- Pronúncia(i): oriental /im.pə.ɾəˈtiw/, occidental /im.pe.ɾaˈtiw/
- Rimes: -iw
- Etimologia: Del llatí imperativus, segle XIV.
Adjectiu[modifica]
imperatiu m. (femení imperativa, plural masculí imperatius, plural femení imperatives)
- Que implica una ordre o una prohibició.
- Que s’imposa necessàriament, que no es pot evitar.
Derivats[modifica]
Traduccions[modifica]
Que implica ordre o prohibició
- Anglès: imperative (en)
- Castellà: imperativo (es)
- Francès: impératif (fr), impérieux (fr)
- Italià: imperativo (it)
- Llatí: imperans (la), imperativus (la), imperitans (la), imperitabundus (la)
Nom[modifica]
imperatiu m. (plural imperatius)
- (gramàtica) Mode verbal amb què l’emissor expressa una ordre o una prohibició.
Traduccions[modifica]
Mode verbal
- Anglès: imperative (en)
- Castellà: imperativo (es)
- Francès: impératif (fr)
- Italià: imperativo (it)
- Llatí: imperativus (la)
Miscel·lània[modifica]
- Síl·labes: im·pe·ra·tiu (4)
- Anagrama: impartíeu