imperatiu

De Viccionari


Català
[modifica]

  • Pronúncia(i): oriental /im.pə.ɾəˈtiw/, occidental /im.pe.ɾaˈtiw/
  • Rimes: -iw
  • Etimologia: Del llatí imperativus, segle XIV.

Adjectiu[modifica]

imperatiu m. ‎(femení imperativa, plural masculí imperatius, plural femení imperatives)

  1. Que implica una ordre o una prohibició.
  2. Que s’imposa necessàriament, que no es pot evitar.

Derivats[modifica]

Traduccions[modifica]

Nom[modifica]

imperatiu m. ‎(plural imperatius)

  1. (gramàtica) Mode verbal amb què l’emissor expressa una ordre o una prohibició.

Traduccions[modifica]

Miscel·lània[modifica]

  • Síl·labes: im·pe·ra·tiu (4)
  • Anagrama: impartíeu

Vegeu també[modifica]