Διόνυσος

Grec antic

• Pronúncia: /di.ˈo.ny.sos/
• Etimologia: Desconeguda; testimoniat en micènic com a di-wo-nu-so.

Nom propi

Διόνυσος ‎(Diónysos) n. ‎(genitiu Διονύσου)

1. Dionís, déu de la religió grega.

Derivats

    Antropònims

Διονυσαγόρας ‎(Dionysagóras) Διονυσεύχης ‎(Dionyseúkhēs) Διονύσια ‎(Dionýsia) Διονυσιάδες ‎(Dionysiádes) Διονυσίαρχος ‎(Dionysíarkhos) Διονυσιγένης ‎(Dionysigénēs) Διονυσίδωρος ‎(Dionysídōros) Διονυσικλῆς ‎(Dionysiklês) Διονυσιόδωρος ‎(Dionysiódōros)

Διονυσιφάνης ‎(Dionysiphánēs) Διονυσίφιλος ‎(Dionysíphilos) Διονυσόδοτος ‎(Dionysódotos) Διονυσόδωρος ‎(Dionysódōros) Διονυσοκλῆς ‎(Dionysoklês) Διονυσοφάεις ‎(Dionysopháeis) Διονυσοφάνης ‎(Dionysophánēs)

    Topònims

Διονυσιάς ‎(Dionysiás) Διονυσιόπολις ‎(Dionysiópolis)

Variants

• Διώνυσος ‎(Diṓnysos) (èpic)
• Ζόννυσος ‎(Zónnysos) (lesbi)
• Δεύνυσος ‎(Deúnysos) (jònic)
• Διένυσος ‎(Diénysos) (Amorgos)
• Δίννυσος ‎(Dínnysos) (Cime)
• Δίννυσος ‎(Dínnysos) (Mitilene)
• Δεόνυσος ‎(Deónysos) (Samos)
• Διϝόνυσος ‎(Diwónysos) (Argos)
• Διόνουσος ‎(Diónousos), Διώνουσος ‎(Diṓnousos) (Beòcia)

Referències

• Diccionario Griego-Español.
• Bechtel, Friedrich (1917). Die historischen Personennamen des Griechischen bis zur Kaiserzeit, Halle a.d. S. Max Niemeyer, p. 137.