sanctio
Llatí[modifica]
- Pronúncia(i): /ˈsaːŋk.tɪ.oː/
- Etimologia: Del protoindoeuropeu sanko- («inviolable per voluntat divina»), de l'arrel *sak- («sagrat»).
Nom[modifica]
sānctiō f. (genitiu sānctiōnis)
Declinació[modifica]
Cas | Singular | Plural |
Nominatiu | sānctiō | sānctiōnēs |
Vocatiu | sānctiō | sānctiōnēs |
Acusatiu | sānctiōnem | sānctiōnēs |
Genitiu | sānctiōnis | sānctiōnum |
Datiu | sānctiōnī | sānctiōnibus |
Ablatiu | sānctiōne | sānctiōnibus |
Vegeu també[modifica]
Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959, p.878