ordior

De Viccionari


Llatí
[modifica]

  • Pronúncia(i): /ˈoːr.dɪ.ɔr/
  • Etimologia: De l'arrel protoindoeuropea *ar- («nuar») que, amb la -d afegeix el sentit de «línia, filada».

Verb[modifica]

ōrdior ‎(1a present?), ōrdīris ‎(2a present), ōrdīrī ‎(infinitiu), ōrsus sum ‎(supí)

  1. començar
  2. ordir

Vegeu també[modifica]

  • Julius Pokorny, 'Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959, p.55-61