marrar

De Viccionari


Català
[modifica]

Oriental:  /məˈra/
Occidental:  nord-occidental /maˈra/, valencià /maˈraɾ/
  • Rimes: -a(ɾ)
  • Homòfon: marrà
  • Etimologia: De l’antic marrir, segle XX, amb canvi de conjugació per analogia amb errar.

Verb[modifica]

marrar intr., trans.

  1. (intransitiu) Fer marrada, deixar el camí dret.
  2. (transitiu) Errar el camí.

Conjugació[modifica]

Paradigmes de flexió: marro, marra, marrem

Traduccions[modifica]

Miscel·lània[modifica]

  • Síl·labes: mar·rar (2)

Vegeu també[modifica]