licet

De Viccionari


Llatí
[modifica]

  • Pronúncia(i): /ˈlɪ.kɛt/
  • Etimologia: De l'arrel protoindoeuropea *leik- ‎(«preparar per vendre»).[1]

Verb[modifica]

licet ‎(present?), licēre ‎(infinitiu), licuit ‎(perfet), licitum ‎(supí); defectiu, impersonal

  1. permetre, estar permès, ser lícit
    Ex.: Licet nemini contra patriam ducere exercitum , (traducció:«A ningú se li permet conduir l'exèrcit contra la pròpia pàtria.»)
  2. permetre, tenir permís, tenir llicència
    Ex.: Licetne pauca? , (traducció:«Tinc permís per parlar?»)

Derivats[modifica]

Vegeu també[modifica]

  1. Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, ed.Francke Verlag, 1959, p.669