Vés al contingut

infatuar

De Viccionari

Català

[modifica]
Oriental: /iɱ.fə.tuˈa/
Occidental: nord-occidental /iɱ.fa.tuˈa/
valencià /iɱ.fa.tuˈaɾ/, /iɱ.fa.tuˈa/

Verb

[modifica]

infatuar trans., pron. (pronominal infatuar-se)

  1. Fer tornar a algú fatu.

Conjugació

[modifica]

Paradigmes de flexió: infatuo, infatua, infatuem

Derivats

[modifica]

Traduccions

[modifica]

Miscel·lània

[modifica]
  • Síl·labes: in·fa·tu·ar (4)

Vegeu també

[modifica]

Castellà

[modifica]
Peninsular: \iɱ.faˈtwaɾ\
Americà: alt \iɱ.f(a)ˈtwaɾ\, baix \iŋ.faˈtwaɾ\, austral \iɱ.faˈtwaɾ\

Verb

[modifica]

infatuar trans. (present infatúo, passat infatué, futur infatuaré)

  1. infatuar

Miscel·lània

[modifica]
  • Síl·labes: in·fa·tuar (3)