foveo

De Viccionari


Llatí
[modifica]

  • Pronúncia(i): /ˈfɔ.wɛ.oː/
  • Etimologia: Segons Pokorny deriva de l'arrel protoindoeuropea *dʰegʷh- («escalfar»), com favilla ‎(«cendra calenta»); mentre que Lewis i Short el relacionen amb l'arrel *bhag, igual com faveo ‎(«afavorir») i faustus.[1]

Verb[modifica]

foveō ‎(1a present?), fovēs ‎(2a present), fovere ‎(infinitiu), fōvī ‎(perfet), fōtum ‎(supí)

  1. escalfar, bullir
    «laridum fovere» (Plaute, Captivi 4.2.67)
    coure el llard
  2. estirar, allargar
    nares exulceratas fovere vapore aquae calidae (Celsius, Herbarium seu de Medicaminibus, 6, 8)
    rentar amb vapors calents les xacres
  3. covar, acollir, abraçar
    «pennis pullos fovere» (Ciceró, De Natura deorum, 2, 52, 129)
    covar els pollets
    «germanam fovet sinu» (Virgili, Eneida, 4.686)
    abraçar la seva germana
  4. atiar, alimentar el foc
    «fovere ignibus aras» (Ovidi. Metamorphosis, 7.427)
    alimentar el foc de l'altar

Vegeu també[modifica]

  1. Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959