findo
Llatí[modifica]
- Pronúncia(i): /ˈfɪn.doː/
- Etimologia: Del llatí arcaic fendo («clavar, ferir»), de l'arrel protoindoeuropea *bheid («copejar»).
Verb[modifica]
findō (1a present?), findis (2a present), findere (infinitiu), fidī (perfet), fissum (supí)
Derivats[modifica]
vegeu també[modifica]
- Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959, p.127