expediens
Llatí[modifica]
Adjectiu[modifica]
expediēns m. f. n. (genitiu expedientis)
Declinació[modifica]
Tercera declinació, nominatiu d'una terminació.
Cas | Singular | Plural | |||
Masc./Fem. | Neutre | Masc./Fem. | Neutre | ||
Nominatiu | expediēns | expedientēs | expedientia | ||
Vocatiu | expediēns | expedientēs | expedientia | ||
Acusatiu | expedientem | expediēns | expedientēs | expedientia | |
Genitiu | expedientis | expedientium | |||
Datiu | expedientī | expedientibus | |||
Ablatiu | expedientī | expedientibus |