conducta

De Viccionari


Català
[modifica]

Oriental:  central /kunˈduk.tə/
balear /konˈduk.tə/, /kunˈduk.tə/
Occidental:  /konˈduk.ta/
  • Etimologia: Del llatí conducta ‎(«conduïda»), segle XV.

Nom[modifica]

conducta f. ‎(plural conductes)

  1. Manera d'actuar o de respondre habitualment en una situació.

Sinònims[modifica]

Derivats[modifica]

Traduccions[modifica]

Miscel·lània[modifica]

  • Síl·labes: con·duc·ta (3)
  • Anagrama: aconduct

Vegeu també[modifica]


Castellà
[modifica]

Peninsular: septentrional /konˈduk.ta/, meridional \koŋˈduk.ta\
Americà: alt /konˈduk.t(a)/, baix \koŋˈduk.ta\, austral /konˈduk.ta/

Nom[modifica]

conducta f. ‎(plural conductas)

  1. conducta, comportament

Sinònims[modifica]

Relacionats[modifica]

Miscel·lània[modifica]

  • Síl·labes: con·duc·ta (3)

Vegeu també[modifica]

  • Per a més informació vegeu l'entrada al Diccionario de la lengua española (23a edició, Madrid: 2014) sobre conducta


Llatí
[modifica]

  • Pronúncia(i): /kɔnˈdʊk.ta/

Adjectiu[modifica]

conducta

  1. nominatiu femení singular de conductus
  2. nominatiu neutre plural de conductus
  3. acusatiu neutre plural de conductus
  4. vocatiu femení singular de conductus
  5. vocatiu neutre plural de conductus
  6. ablatiu femení singular de conductus