marrit

De Viccionari


Català
[modifica]

  • Pronúncia(i): oriental /məˈrit/, occidental /maˈrit/
  • Rimes: -it
  • Etimologia: Participi del català antic marrir ‎(«estar trist»), del fràncic *marʀijan ‎(«irritar»), segle XIII.

Adjectiu[modifica]

marrit m. ‎(femení marrida, plural masculí marrits, plural femení marrides)

  1. Afectat de marriment per tristesa o malenconia.
    «Jo en sé una gentil minyona que mai no té el cor marrit: li'n diuen la renouera pel cant i per l'esclafit.» (Josep Carner, Bella terra bella gent, 1918)

Traduccions[modifica]

Miscel·lània[modifica]

Vegeu també[modifica]